Filed under: Życie
Trzeba unieść się nad codziennością i popatrzeć na życie z innego punktu widzenia. Innymi oczami. Jak się nie da inaczej, to trzeba po prostu wejść na dach.
W drodze powrotnej odwiedzam Józka. Przede mną kilkaset kilometrów jazdy autem, więc należy mi się trochę przyjemności.
W G. najpierw artystka z Brześcia pokazała mi swoje pastelowe obrazy warmińskich pejzaży. Na każdym z nich Anioł, stoi, gra na harmonii lub flecie. Potem wolontariuszka z Rosji tłumaczy, że po rosyjsku „@” to nie „małpa” tylko „sobaka”. W oczekiwaniu na J. (ciekawe, oczekiwanie na J. to moje ulubione zajęcie) czytam o objawieniach maryjnych w G.
Józek zaprasza na obiad do karczmy warmińskiej. Dają grochówkę z majerankiem. Mamy podjechać do remizy zobaczyć remont mieszkania. Masz takie samo auto jak ja, mówię, widząc sporą dziurę zamiast maskownicy w fordzie J. W kieszeni drzwi tkwi taker. A u mnie, mówię, wciąż jest rolka taśmy dwustronnej. Ale jesteśmy podobni. W drodze na parkingu przed urzędem znajduję gruby, czarny portfel. Przekazujemy do urzędu. Pożegnanie i jadę.
Na Żuławach piękne słońce, śnieg i niska mgła. Robię zdjęcia jadąc. Gdybym miał wypadek, myślę, sprawdzą jakie zrobiłem ostatnie zdjęcia, aparat przecież leży na przednim siedzeniu. Robię sobie parę ujęć podczas jazdy. Przed Starogardem Gd. na stacji kupuję płyn do styków i naprawiam światło. Uzupełniam płyn do spryskiwiacza. Zmierzch. Jadę. Zaczyna sypać śnieg.
Przed Chojnicami aparat przydrożny robi mi zdjęcie. Przekroczyłem prędkość chyba o 10 km. Pada coraz bardziej. Jestem coraz bliżej. Znajomy każdy zakręt. W lewo do Bornego. Do Czaplinka kilka km. Jadę przez las. Droga biała. Chcę wyprzedzić ciężarówkę z przyczepą. Ktoś jedzie z naprzeciwka. Próbuję jeszcze raz, kiedy daje mi sygnał, że mogę. Wyprzedzam. Jadę prze chwilę. Płatki śniegu w światłach pędzą na mnie tworząc tunel. Gaśnie naprawiany lewy reflektor.
Na środku jezdni stoją trzy duże sarny. Naciskam na hamulec. Samochód wpada w poślizg i skręca w lewo. Uderzam w jedną z saren. Odlatuje na lewe pobocze, pozostałe znikają. Hamuję gwałtownie i odkręcam kierownicę. Auto zarzuca tyłem w drugą stronę. Nie zadzwoniłem do eM. Po co ja robiłem te zdjęcia, myślę. Taki jestem na nich nieobecny, patrzący w przestrzeń. Dlaczego pod Czaplinkiem? Jestem taki bezradny. Jak wyciągnę auto z rowu? Gonitwę myśli przerywa obraz świateł nadjeżdżającej z naprzeciwka ciężarówki z przyczepą. Stoję na jej drodze pod prąd. Próbuję uruchomić wyłączony silnik i odjechać w rów, w las, ja wiem gdzie? Silnik się nie zapala. Zostanę tu, nie zdążę wysiąść. Zbliżające się światła prześwietlają płatki śniegu. Ciężarówka zatrzymuje się pięć metrów od maski mojego auta. Słyszę sapnięcie pneumatyki hamulców. Z drugiej strony nadjeżdża osobowe. Zwalnia i jedzie dalej. Patrzymy na siebie, kierowca ciężarówki na mnie, ja na niego. Cisza. Włączam światła awaryjne. On kierunkowskaz i odjeżdża.
Wysiadam z auta oglądam je z przodu. W miejscu atrapy mam wielką dziurę. Taką samą, jak J. w swoim aucie. Wsiadam, zawracam i odjeżdżam. Kątem oka widzę w rowie konającą sarnę. Podnosi łeb i opada, podnosi łeb i opada.
U M i M. pachnie grochówką. Z majerankiem. Dostaję miskę i zajadam.
Dziękuję…
Potem długa rozmowa z M. Ś. który oglądał wcześniej mecz. O przeszłości i przyszłości.
Filed under: Bez kategorii
Wpadam do Prostek. nakręcony, rozwibrowany, przejęty. Na liczniku mam 620 km. Dzisiaj 178. Słowa, zdania, definicje, konkluzje, plany. Pełna głowa. Którego dzisiaj? 17 lutego. Wyrzucam z siebie tysiąc pytań. 500 odpowiedzi segreguję i wyciągam wnioski. Kategoryzuję, pouczam, oceniam. Obroty na full. Obraz przede mną zamazują płatki wciąż padającego śniegu. Ostre igiełki lodu. Mój głos odbija się echem w korytarzu i wraca po chwili. Sprawy z listopada wciąż się krystalizują. Inspektor znów wlepił mandat. Deja vu. To miejsce wciąż pachnie jesienią. Tamtego roku. Te same sprawy, te same lęki, ten sam prezes straszy sądem, ten sam wójt obiecał to samo co wiosną dwa lata temu… Tu jest wciąż jest tak jak przedtem.
A może dwie prędkości światów połączyć ze sobą, przekładnią lub przerzutką?
Filed under: Bez kategorii
Układa się w długie zdania logiczne, wielokrotnie złożone, łańcuchy przyczynowo-skutkowe, na chwilę przed snem. I potem na ranem we śnie tym lekkim, na chwilę przed obudzeniem. Dotkliwa, świdrująca. Pamięć mówi wolnym, spokojnym głosem, rzeczowym i stanowczym. Udowadnia wciąż, że jest. Niewytarta. Moja pamięć.
Filed under: Bez kategorii
Niezwykle zjawisko przyrodnicze zaobserwowali szczecinianie w ubiegłym tygodniu. Spadł śnieg. I nic nie byłoby w tym dziwnego, gdyby nie to, że biały puch przykrył jedną okolicę, a inne pozostały przez biel nietknięte. Lokalna prasa dotarła do specjalistów – metereologów. – To nie śnieg, wytłumaczyła, pani doktor z nowopowołanego uniniwersytetu nazywanego przez studentów „ziutem”. To szadź. Wilgotna mgła, która pod wpływem nagłego oziębienia zamienia się kryształki lodu i osadza się na drzewach, płotach itp. Kryształy lodu powstawały dzięki „jądrom krystalizacji”, których więcej jest w centrum miasta, są to drobinki pyłów i zanieczyszczeń powietrza. W dzielnicach na skraju miasta zanieczyszczeń jest mniej więc i biały puch nie powstał.
Nocny Marek 